Er viel een uitnodiging in de brievenbus om op 15 april deel te nemen aan het landelijk bevolkingsonderzoek naar borstkanker. Ik was net begonnen met het opknappen van mijn ‘kabouterpaleisje’, muurtjes een fris nieuw kleurtje, vloerbedekking eruit gesnukt, samen met Paula een andere vloer uitgezocht die we ook samen zouden leggen.

Op 24 april ging hier ’s ochtends de telefoon. De assistente van de huisarts. De uitslag van de mammografie was binnen, en ‘ze’ hadden “iets” gezien wat nader onderzoek behoefde. Later die dag viel bij mij de brief binnen, en ik was wel weer soort van gerust gesteld. Bij 5 van de 10 vrouwen, waar ze ‘iets’ zien op de foto, blijkt het loos alarm. Ook de huisarts wilde graag even kijken/voelen en zag/voelde niks bijzonders.
Op 30 april mochten we (gelukkig was Paula erbij) naar het Elkerliek ziekenhuis in Helmond, naar de Mammapoli voor verder onderzoek. Er zou een extra foto gemaakt worden, een echo, en zo nodig zou er een punctie genomen worden. Normaliter duurt zo’n onderzoek een uurtje of anderhalf a 2. Wij gingen om half 11 naar binnen en om half 4 stonden we weer buiten… 6 foto’s later, een echo waar de eerste arts niet echt iets op zag en er GELUKKIG een collega bij haalde, die had maar 10 sec nodig, en een 3tal punctie’s verder (waar ik echt niks van gevoeld heb).

De dag erop zou ik gebeld worden tussen 16.30 uur en 18.00 uur. Ik was nummer 7 op de lijst van mensen die gebeld ging worden, dus met Paula afgesproken, meisje ga gerust werken, je bent tegen kwart voor 5 bij mij, dan ben je nog ruim op tijd… Om 2 min over half 5 ging hier de telefoon. Mevrouw Smeekens, we hebben slecht nieuws voor u…….Uit de punctie is gebleken dat U een kwaadaardig kankergezwel in Uw rechterborst heeft…
Kunt U morgen, als het kan samen met Uw partner, naar de Mammapoli komen, dan bespreken we de mogelijkheden…

Mijn wereld stortte even compleet in…

ALLE doemscenario’s heb ik in pakweg een uur geschreven hoor. Troostende woorden van Paula, Rianneke en Helen, ik heb ze niet gehoord… Ik zag mezelf al boven in de hemel (ja, beetje verwaand mag je zijn hé, alsof ik in de Hemel kom 🤔🤔) op een wolkje naast ons moeder zitten… Tot ik me ’s nachts realiseerde, Spijker, ho even, als het zo’n slechte/foute boel zou zijn, waarom hebben ze dan 6 foto’s nodig, en waarom zag de eerste specialist dan niks op de echo, en waarom gingen de puncties dan niet van een leien dakje…

Op 2 mei toch met angst en beven richting ziekenhuis. Het eerste wat Mascha (de mamma-verpleegkundige) vroeg was: Wilt U koffie… Tip van Wollig Spijkertje: Op het moment dat een specialist, of verplegend iemand vraagt “wilt U koffie”, volgt er meestal GEEN goed nieuws…

Een behandelplan geschreven en diezelfde avond een compleet ander behandel plan zelf ontworpen…
Omdat er aan beide kanten (zowel bij ons mam als ons pap) van de familie borstkanker voor komt, eigenhandig (wel in overleg met Paula) besloten tot volledige amputatie van de rechter borst. “Mits” de lymfe klieren ‘schoon’ zijn, die ze er tijdens de OK ook uit halen, is er daarna géén bestraling meer nodig. Ook geen Chemo, en ben ik als het ware “klaar”…  Lymfe klieren NIET schoon, dan gaan we een heul ander traject in hoor…

De OK was wonder boven wonder al op 15 mei. Dus al bij al heeft het hele traject precies 4 weken geduurd. Dan volgt er nog een heel spannende week (die langer duurt dan die hele 4 weken bij elkaar…) zijn de lymfe klieren ‘schoon’.

En ja, ik heb het geluk gehad, dat ze idd ‘schoon’ waren… Ik heb zo wie zo ontzettend geluk gehad. Lang leve het bevolkings onderzoek!

Dank, dank aan alle medewerkers van het Elkerliek Ziekenhuis, dat ze de onderste steen boven wilden krijgen om het uitgezocht te krijgen.
Dank, dank aan Paula, die mij steunt door dik en dun.

Ik heb de pech gehad dat ik een kwaadaardig iets in mijn rechterborst had. Daarna het geluk dat ze er zooooo op tijd bij waren. Daarna dat de medische wereld zo ver is, dat deze vorm van kanker echt goed te behandelen is.

IK, Wollig Spijkertje, heb het geluk gehad om volledig te genezen, niet omdat ik zo gezond leef, of omdat ik een super patiënt was, nee, omdat de medische wereld zo ver is…
En bij veel te veel vormen van kanker is die wetenschap helaas nog niet zo ver. Daarom wil ik gaan lopen, gaan wandelen. Zo veel mogelijk kilometers maken 👣👣. En hoop dat ik met mijn verhalen, mijn tochten mensen kan inspireren om mijn kilometers te gaan sponsoren.

Mijn dank is groot 🙏🏽🙏🏽🙏🏽🙏🏽.

Mijn verhaal deel 2

Alsof de 8-baan nog niet heftig genoeg was geweest, kreeg ik ruim 2 weken na OK nog een nabloeding (die zal er al wel eerder geweest zijn, en toen ontdekt) en draaiden we dus vlot weer het ziekenhuis in. Krijgt U nog een nabehandeling in de vorm van bestralen en/of Chemo?? Nee gelukkig niet, dat is niet nodig 😊. Dan gaan we een nieuwe drain plaatsen en niet opnieuw opereren. Het nadeel daarvan is dat het niet helemaal egaal zal genezen, en daar kan U mee leren leven hoor. Ja, ik wel, alleen een prothese zal voorlopig nog niet gaan passen 😎. En een prothese uit mijn buikvet, dat wordt een kuiltje… 😂. Siliconen komt nog niet misschien in mijn lijf 😳. En al JAREN een halve jongen, het rond lopen met maar 1 borst, EN het idee dat toch iedereen dat aan mij ziet, als ik buiten loop in bv T-shirt ipv XXL mega trui, dat heeft meer met me gedaan dan ik verwacht had 😢.

Mijn lief Paula blijft volhouden; meisje, mensen “verwachten” het niet, dus ze “ZIEN” het ook niet… Ik had niet verwacht dat het zo veel met me zou ‘doen’. Ik had eigenlijk verwacht dat ik vol trots bv in een sauna rond zou gaan stappen. Kijk maar, lieve allemaal, kijk maar. Ik mis een stukje EN ik BEN ER NOG WEL 💪🏼💪🏼.

Ik ben er nog steeds, en nog steeds van plan om heul heul veul km’s te gaan lopen… Blijf het Elkerliek tot op de dag van vandaag dankbaar 🙏🏽🙏🏽. En de sauna… dat is nog net ff stapje te ver…

Kunnen we dan nou gaan herstellen? En trainen voor de tocht der tochten?? Nou ik dacht het niet 😳😢.

Mijn verhaal deel 3

Na even door een dal gegaan te zijn wilde ik echt alleen maar km’s gaan maken. Hoe veel ‘geluk’ kan je hebben in je leven. Zo vaak hoor je dat het ook anders af kan lopen… Ons mam overleden aan longkanker, dan mag je jezelf toch gelukkig prijzen dat je ‘borstkanker’ hebt en dat ze daar zoooo ontzettend op tijd bij zijn. Oké aan de rechterkant een “heuvel landschapje” en ook daar leer je mee leven ☺️☺️.
In september 2019 mocht ik naar de longarts voor de jaarlijkse controle (heb al jaren COPD…). Er werd een foto gemaakt en de arts zag ‘iets’ op de foto. Hij wist niet precies wat dus hij schreef een antibioticakuur voor, want het kon ook een ontsteking zijn. Die ‘kuur’ duurde 5 dagen en de arts ging heerlijk op vakantie, 3 weken. Nou gun ik elke arts 3 weken vakantie hoor, hou me ten goede… De eerste week ná zijn vakantie zat hij al helemaal vol geboekt, dus al bij al zou het ruim een maand duren ná de anti biotica kuur voor ik weer een controlefoto kon en mocht laten maken…  Onderbuikgevoel of nog gewoon de ‘stress’ van de afgelopen maanden, daar ben ik niet mee accoord gegaan, en kwamen we terecht bij de oncoloog, die het onderzoek over nam. Een hele lieve mevrouw, die vroeg bij binnen komst: Wilt U koffie??? …

Toen wist ik meteen dat het “foute, foute boel” was. En dat bleek ook. De antibioticatkuur had niks gedaan dus ze gingen uit van een ‘longtumor’ 😳😢😢. Wel op een gunstig plek in de rechter long.

Toen was er nog even sprake van dat het een ‘uitzaaiing’ van de borstkanker was, en toen toch ook weer niet… die periode wil ik het liefst skippen uit mijn herinnering. Heb echt huilend bij de vrouw van mijn huisarts aan tafel gezeten… Bij een uitzaaiing ben je meteen “ongeneeslijk” ziek, en bij een ‘op zich staande’ kanker, HEB je nog kans dat je er gunstig van af zou kunnen komen.

Er zijn onderzoeken geweest waar ik de rest van mijn leven een trauma aan over heb gehouden, ondanks de steun van mijn BFF Rianneke 🙏🏽💝.

Om een lang verhaal kort te maken, Spijker bleek dus een kwaadaardig gezwel in haar rechterlong te hebben die operatief, hopelijk, wel goed te verwijderen zou zijn. Binnen een half jaar lag Spijker dus WEER op de OK, nu om de bovenste top van haar rechterlong te laten verwijderen…

Dat is op 28 oktober gebeurd en het herstel is echt zo verbazingwekkend. De OK is heel erg goed gelukt, en wederom had ik het geluk dat alle snij vlakken schoon waren en alle lymfe klieren (wist niet eens dat die daar zaten…) dus ook.  Omdat ze nooit een garantie kunnen geven een ‘preventieve’ Chemokuur gehad van 4x.

We hebben het allemaal doorstaan en overleefd. Er zijn echt momenten geweest dat ik het stoeltje naast ons mam in de Hemel (alsof ik daar naar toe zou mogen… 🙄🤔) al gereserveerd had hoor. Ben wonder boven wonder door de longarts helemaal “schoon” verklaard 💪🏼😊😊. De jaarlijkse controle bij de mammacare is ook geweest en ook daar is alles rustig en oké.

Dus nou, nou ga ik ZEKER lopen… hoeveel “geluk” kan je hebben in je leven. 2x kanker binnen 5 maanden en het ‘gewoon’ overleven. Er net zo goed uit komen als je er in gaat…