Tot op heden gaan alle onderzoeken naar wens 😇. Zelfs het uurtje ‘wachten’ ging snel voorbij (Spijker is gewoon in slaap gevallen 🤭).
Het prikken van bloed en het ‘zetten’ van een infuusje gaat ook als een speertje. Spijker haar adertjes lijken/horen gewoon bij mij. Lekker dun en super beweeglijk. Dus meestal hebben ze daar wel 2 tot 3 pogingen voor nodig..
Vandaag een dagje vrij, dus nu het kabouterpaleisje maar eens onder handen nemen. En vooral “Peentjes Zweten” voor morgen 🤯🤯. Ben me er super van bewust, dat dat helemaal niet op schiet hoor. En krijg dan dat hoofd maar eens stil… Vanochtend nog even geïnformeerd of er iemand mee naar binnen mocht (die dan mijn handje vast kan houden…) en nee hoor, dat is NIET de bedoeling.
Het nadeel van Spijker is, dat als ze ergens ‘echt’ bang voor is (zo heel vaak gebeurt dat gelukkig niet), ik dus ook niet meer weet hoe ik heet. Ik gewoon NIET snap wat mensen tegen me zeggen. Kortsluiting in het koppie 😳😢.
Ik WEET dat ik morgen tijdens de verdoving van de keel diep in mag gaan ademen en het kan best zijn dat ik dan dus stop met ademhalen. Niet expres, gewoon omdat ik dan de mensen om me heen niet meer snap.
Bij de bioptie van de borst was ik ook zenuwachtig en ik wist pas 10 min van te voren of zo dat het ging gebeuren. De ‘verwachting’ was dat dat helemaal niet nodig zou zijn. Spijker lag gelukkig al op die tafel dus wegrennen was geen optie meer. Hoefde ook niks meer te zeggen, dat was wel fijn. Dikke dikke tranen, dat dan weer wel en echt, ik heb er NIKS van gevoeld. Heulemaal NIKS.
En durf en kan er nog gewoon niet op vertrouwen dat dit ook wel mee gaat vallen.
Oh ja, en dan nu ook nog Have a little faight in me van Joe Cocker op de radio… joehoe…😢
EN dames en heren, als ik jullie morgen weer spreek dan is het hoe dan ook achter de rug 😇😇. Mochten jullie rond half 10 niks te doen hebben dan mogen jullie wel ff 🤞🏼🤞🏼.