Wat ik mezelf zo voor had genomen om NIET te doen, overkwam me dus het afgelopen weekeind WEL…Ik dacht dat ik mentaal sterk genoeg zou zijn, nou NIET dus..
Ik had bedacht dat ik niet in paniek zou schieten bij het eerste het beste bultje, of een ‘onbekend’ pijntje. Wil echt gewoon niet zo in het leven staan, dat bij alles wat je overkomt, je meteen aan het ergste denkt.. Nou compleet jammer dan, want (natuurlijk) vrijdag avond kon ik niet zo goed meer slikken. Doorslikken ging wel maar het stukje daarna was echt gewoon onprettig. Het ‘leek’ wel of er “iets” zat in mijn slokdarm, of dat er “iets” tegen aan duwde.. En het was echt gewoon paniek 😢.
Niet zo erg dat ik naar de huisartspraktijk in het weekeind wilde en was wel blij dat het maandag ochtend was en naar mijn eigen huisarts kon. Moie wat heb ik m geknepen zeg… En ben me wel terdege bewust van het feit dat ‘jouw geest’ je ook echt ziek kan maken. En wat ik ook tegen mezelf zei, of wat ik ook probeerde te beredeneren, mijn “lot” was bezegeld hoor, en deze keer zou ik er niet zo genadig af komen.. De wandeltocht zou niet meer door kunnen gaan, zag mezelf al lopen met ‘sonde voeding’ en heb zelfs proberen te bedenken waar Dutsel en Einstein heen zouden ‘moeten’. Er was geen houden aan in mijn hoofd…
Gelukkig nam de huisarts mijn klachten, en vooral het verhaal er achter, heel erg serieus, en alles (voor zover mogelijk) is nagekeken. Voorlopig lijkt er niet zo heel veel aan de hand, alleen dat mijn maag niet meer gewend is aan regelmatig en best wel veel eten voor mijn doen en dat ze (de maag dus) beetje in protest gaat, door veel maagzuur te produceren wat dan de onderkant van mijn slokdarm irriteert. Heb geen ‘brandend maagzuur’, want zo hoog komt het niet. En voorlopig is het niet meer dan dat… En dat ondergetekende het voor elkaar heeft gekregen om zichzelf zo over de kling te jagen (echt, echt gewoon BANG) dat ik er wel zat met koorts. Het zekere voor het onzekere genomen en meteen vingerprik om ontstekingswaarde te controleren, en die waren oké. Dus DAT is wat je kan bereiken met je gedachtes.
Ik ben behoorlijk geschrokken van mezelf. En nu toch maar besloten om bij de mamma poli aan de bel te trekken of ik misschien in aanmerking mag komen voor een ‘na traject’. Ben zooo het vertrouwen in mijn eigen lijf kwijt…
Wordt weer vervolgd…..