Zoals jullie al weten logeren Saar en Elske hier weer een aantal dagen. Dat gaat prima met mijn ‘monsters’ dus geen enkel probleem. Zelfs Einstein wordt zowaar redelijk rustig en laat de dames regelmatig met rust (wordt nog wel eens wat met hem…)
Er is alleen 1 dingetje waar ik heul hard aan ga werken om dat verandert te krijgen. Mag overigens wel zeggen dat de dames zich weer razendsnel aan gepast hebben aan het ritme hier. Behalve….
Als Saar ook maar denkt dat we uit gaan laten verandert ze in een neurotisch keffend monstertje die echt werkelijk waar het hele huis door stuitert, als ze de kans zou krijgen. Ik vind het heerlijk hoor dat hondjes blij zijn als ze mee mogen en er zijn grenzen…
Saar en Elske hebben alle twee een tuigje aan en als daar een riempje aan geprutst mag worden, want gewoon aanlijnen kan je dat echt niet noemen omdat mevrouw geen seconde stil kan staan, ben je dus met je gezicht en vooral met je OOR dichtbij dat bekkie. En ze blaft niet gewoon, nee ze keft dan. Zo hoog en zoooo schel, echt….. Trommelvlies onwaardig hoor. Moie wat komt er dan een hoop decibel uit zo’n klein ding.
Gelukkig ben ik niet de enige hier in huis die dat echt zeeer onprettig vindt. Dutsel kan haar dan ook wel schieten op dat moment. Dus hoe langer de dames hier zijn, hoe minder Saartje gaat keffen. Opgewonden blijft ze wel hoor, en dat is nog wel te doen. Vooral s ochtends heb ik veel steun aan Dutsel 😇🤣🤣.