Was het gisteren ‘eindelijk’ donderdag, en zaten we net in de auto onderweg naar Veldhoven, ging mijn telefoon. Het ziekenhuis. Of we al onderweg waren, want de assistent-arts die mij te woord zou staan was ziek, en normaliter had zij nooit spreekuur op donderdag middag, dus ze kwamen er super laat achter dat er wel een afspraak stond.

1000 x excuses en of we nog om konden draaien. Nou dat konden wij wel hoor. Het ziekenhuis ging kijken of er dan later in de middag een arts mij zou kunnen bellen. En was dat niet mogelijk dan ging die mevrouw mij zelf terug bellen en een nieuwe afspraak maken.

Om half 6 nog geen telefoon gehad en ik kan en mag zeggen van het MMC wat ik wil, als die mevrouw zegt dat ze terug belt dan doet ze dat ook. Dus om kwart voor 6 ging eindelijk mijn telefoontje 😇

De oncologische longarts wil me persoonlijk spreken, en niet via de telefoon 😳. En dat gebeurt gelukkig al wel vandaag. Spijker wordt er echt tussen geschoven nu.

Ik weet nog niet precies wat ik er nou van denken mag, en voorlopig blijf ik maar gewoon even adem halen.

Heb zowaar afgelopen nacht wel wat geslapen, en zo zenuwachtig als ik gister was, zo ‘rustig’ ben ik nu (of dat straks in de auto ook nog zo is, dat beloof ik niet hoor 😉).

Natuurlijk wordt dit weer vervolgd…