Er viel een uitnodiging in de brievenbus om op 15 april deel te nemen aan het landelijk bevolkingsonderzoek naar borstkanker. Ik was net begonnen met het opknappen van mijn ‘kabouterpaleisje’, muurtjes een fris nieuw kleurtje, vloerbedekking eruit gesnukt, samen met Paula een andere vloer uitgezocht die we ook samen zouden leggen.
Op 24 april ging hier ’s ochtends de telefoon. De assistente van de huisarts. De uitslag van de mammografie was binnen, en ‘ze’ hadden “iets” gezien wat nader onderzoek behoefde. Later die dag viel bij mij de brief binnen, en ik was wel weer soort van gerust gesteld. Bij 5 van de 10 vrouwen, waar ze ‘iets’ zien op de foto, blijkt het loos alarm. Ook de huisarts wilde graag even kijken/voelen en zag/voelde niks bijzonders.
Op 30 april mochten we (gelukkig was Paula erbij) naar het Elkerliek ziekenhuis in Helmond, naar de Mammapoli voor verder onderzoek. Er zou een extra foto gemaakt worden, een echo, en zo nodig zou er een punctie genomen worden. Normaliter duurt zo’n onderzoek een uurtje of anderhalf a 2. Wij gingen om half 11 naar binnen en om half 4 stonden we weer buiten… 6 foto’s later, een echo waar de eerste arts niet echt iets op zag en er GELUKKIG een collega bij haalde, die had maar 10 sec nodig, en een 3tal punctie’s verder (waar ik echt niks van gevoeld heb).
De dag erop zou ik gebeld worden tussen 16.30 uur en 18.00 uur. Ik was nummer 7 op de lijst van mensen die gebeld ging worden, dus met Paula afgesproken, meisje ga gerust werken, je bent tegen kwart voor 5 bij mij, dan ben je nog ruim op tijd… Om 2 min over half 5 ging hier de telefoon. Mevrouw Smeekens, we hebben slecht nieuws voor u…….Uit de punctie is gebleken dat U een kwaadaardig kankergezwel in Uw rechterborst heeft…
Kunt U morgen, als het kan samen met Uw partner, naar de Mammapoli komen, dan bespreken we de mogelijkheden…
Mijn wereld stortte even compleet in…
ALLE doemscenario’s heb ik in pakweg een uur geschreven hoor. Troostende woorden van Paula, Rianneke en Helen, ik heb ze niet gehoord… Ik zag mezelf al boven in de hemel (ja, beetje verwaand mag je zijn hé, alsof ik in de Hemel kom 🤔🤔) op een wolkje naast ons moeder zitten… Tot ik me ’s nachts realiseerde, Spijker, ho even, als het zo’n slechte/foute boel zou zijn, waarom hebben ze dan 6 foto’s nodig, en waarom zag de eerste specialist dan niks op de echo, en waarom gingen de puncties dan niet van een leien dakje…
Op 2 mei toch met angst en beven richting ziekenhuis. Het eerste wat Mascha (de mamma-verpleegkundige) vroeg was: Wilt U koffie… Tip van Wollig Spijkertje: Op het moment dat een specialist, of verplegend iemand vraagt “wilt U koffie”, volgt er meestal GEEN goed nieuws…
Een behandelplan geschreven en diezelfde avond een compleet ander behandel plan zelf ontworpen…
Omdat er aan beide kanten (zowel bij ons mam als ons pap) van de familie borstkanker voor komt, eigenhandig (wel in overleg met Paula) besloten tot volledige amputatie van de rechter borst. “Mits” de lymfe klieren ‘schoon’ zijn, die ze er tijdens de OK ook uit halen, is er daarna géén bestraling meer nodig. Ook geen Chemo, en ben ik als het ware “klaar”… Lymfe klieren NIET schoon, dan gaan we een heul ander traject in hoor…
De OK was wonder boven wonder al op 15 mei. Dus al bij al heeft het hele traject precies 4 weken geduurd. Dan volgt er nog een heel spannende week (die langer duurt dan die hele 4 weken bij elkaar…) zijn de lymfe klieren ‘schoon’.
En ja, ik heb het geluk gehad, dat ze idd ‘schoon’ waren… Ik heb zo wie zo ontzettend geluk gehad. Lang leve het bevolkings onderzoek!
Dank, dank aan alle medewerkers van het Elkerliek Ziekenhuis, dat ze de onderste steen boven wilden krijgen om het uitgezocht te krijgen.
Dank, dank aan Paula, die mij steunt door dik en dun.
Ik heb de pech gehad dat ik een kwaadaardig iets in mijn rechterborst had. Daarna het geluk dat ze er zooooo op tijd bij waren. Daarna dat de medische wereld zo ver is, dat deze vorm van kanker echt goed te behandelen is.
IK, Wollig Spijkertje, heb het geluk gehad om volledig te genezen, niet omdat ik zo gezond leef, of omdat ik een super patiënt was, nee, omdat de medische wereld zo ver is…
En bij veel te veel vormen van kanker is die wetenschap helaas nog niet zo ver. Daarom wil ik gaan lopen, gaan wandelen. Zo veel mogelijk kilometers maken 👣👣. En hoop dat ik met mijn verhalen, mijn tochten mensen kan inspireren om mijn kilometers te gaan sponsoren.
Mijn dank is groot 🙏🏽🙏🏽🙏🏽🙏🏽.