Spijker zou Spijker niet zijn , als ze niet geheel ende ook op eigen wijze omging met de ‘bijwerkingen’ van de Chemo…
Waar de meenste mensen last hebben van onpasselijkheden, verlies van eetlust en andere ongemakken fiets Spijker er gewoon langs af. De koffie smaakt nog steeds, water daarentegen niet (dat komt er uit) en ‘hop water’, lees een biertje, ook niet… Spijkertje heeft bij de ‘vriendenloterij’ een kookboekje met pasta salades gewonnen en het water loopt me door de mond als ik al die lekkere dingen zie en lees (nou nog wel de energie vinden om ze ook daadwerkelijk te maken hoor, dat dan weer wel 😇🤭).
Eén van de bijwerkingen die Spijker wel ervaart is “troebel zicht” en die vind ik wel beetje lastig. Dan duren de uren lang want lezen, puzzelen en fröbelen behoren dan niet tot de opties en kunnen we alleen de tijd uitzitten tot de Minions besluiten dat ze voor deze keer weer klaaar zijn met de oogjes 🤪.
En vandaag maar eens even de afdeling Oncologie gaan bellen want wat we (ondergetekende en de Minions) NIET afgesproken hebben is dat ze bij iedere diepe ademhaling een mes in mijn rugje gaan steken. Dat is verre van fijn, want moie wat haal je vaak adem op 1 dag. 😡
Wat Spijker ook nergens terug kan vinden is dat haar beentjes op ontploffen staan. Spierpijn is nog tot daar aan toe maar het gevoel dat je scheenbenen ieder moment van je benen af kunnen knallen is een geheel nieuwe ervaring (1 die ik best had willen missen….). Heel diep ver weg in Spijker haar herinnering zit wel een soort gelijke ervaring en toen hadden we er in 6 dagen ruim 240 km op zitten, en ja, dan MAG het 😇😇)
Voor de hondjes heeft dat tot gevolg dat de wandelingetjes beperkt worden tot 4x per dag een rondje. 2x naar het bos en 2x om het dorp, en de schatten schikken zich daar nog naar ook 💝💝).
Met ‘lede ogen’ zie ik hoe de inschrijving van de 11 stedentocht zich vult, en ondanks dat het ook echt niet kan dit jaar, doet dat wel wat met me. Ook dat is natuurlijk (hoe kan het anders bij Spijker ☺️) weer heel dubbel. Aan 1 kant balen als een stekker en aan de andere kant geeft het me toch kracht en moed om er dan volgend jaar in ieder geval te staan. Die ‘klote kanker’ gaat mij er niet onder krijgen, nog niet misschien…
