Spijkertje heeft al zo’n jaar of 20 een “eetstoornis”. “Men” heeft mij ooit wijs willen maken dat ik anorexia heb, en dat is dus NIET het geval. Met mijn ‘discalculatie’ heb ik het al tijden geleden opgegeven om calorieën te tellen 🤣. Kan mateloos genieten van een koud biertje op een warme zomerse dag. (En op een koude winterdag tuf ik er ook niet in hoor… 😉). Mij gaat het meer om de controle. Honger bijvoorbeeld, weet niet wat het is… Ken het niet.. Als er iets ‘spannend’ wordt stopt Spijker ongemerkt gewoon met eten. En ja hoor, na 3 dagen niks eten, lopen we nog gewoon 15 km. Nergens ‘last’ van. En dat bedoel ik niet om te zeggen van: Kijk mij eens even GOED zijn, nee het is olie dom… en het gebeurt wel.

Die ‘trigger’ is tijdens de 2x kanker nog even goed aangezet. Ik was de controle compleet kwijt. Wist niet wat me overkwam, had ‘nergens’ last van en werd toch 2x gegrepen door het “kanker monster”… Het advies is altijd geweest, luister naar je lijf, en mijn lijf had mij nog niks verteld. Was in mei 2019, samen met mijn lief, nog een vloer aan het leggen… Ook van de longkanker heb ik nooit ‘iets’ gemerkt of geweten… Krijg dan het vertrouwen in je lichaam maar eens terug 😳. Ben de ‘houvast’ compleet kwijt…

Als er dan in pakweg 1,5 week 2 dierbare vriendinnen wel overlijden aan kanker, dan ontstaat er kortsluiting in Spijker haar hoofd. “Welke controle”?  Waarover??

Wil zo graag, straks, als ik de loopband op ga, wat extra’s te verzetten hebben, 45 kg is mijn streefgewicht, alles wat meer is, is mooi meegenomen… En vandaag, sinds tijden, weer eens uitgebreid gekookt. Het was heerlijk om te doen, echt, Spijkertje houdt van koken, nou alleen het opeten nog…