Lieve mensen, Spijkertje wil echt alles met jullie delen en weet nog niet precies hoe we dit in een blogje kunnen gaan plaatsen…

De tweede kuur was zoooo veel heftiger dan de eerste 😔. De eerste week, nauwelijks ergens last van… Van de medicijnen voor tegen de misselijkheid hebben we er precies 1 genomen, meer was ook echt niet nodig 😇. De koffie smaakte naar meer, het eten ging wonderwel goed… (44 kg, schoon aan de haak 😀), en Spijkertje fietste er weer eens mooi langs af…

’Men’ heeft het dan over een ‘zwarte’, ‘grijze’ en ‘witte’ week, ook nog in die volgorde. Mijn eerste week is Ecru, zit niet eens een tintje grijs in, laat staan ‘zwart’…

Van de vorige kuur weet ik nog dat ik de tweede week het zwaarste vond. Op zich raar, want dat zou een ‘grijze’ week mogen zijn… We weten nu beter 🤭.

Oh, wat was het zwaar 😢😢. De honden hebben me er doorheen getrokken omdat ze op gezette tijden naar buiten wilde. Met het ‘vernieuwen/verversen’ van het ruggenmerg was Spijker zoo ziek, zo beroerd, dat is even met geen pen te beschrijven. Alles, maar dan ook ALLES deed pijn… Iedere ademhaling, iedere beweging… Alle informatie van buitenaf komt met 100x de intentie binnen dan normaliter. Het overlijden van de dochter van een hele hele lieve vriend 💝💝. Het is zoo bizar 😢.

Gaan slapen met het idee in het achterhoofd, als we dan nu misschien maar niet meer wakker hoeven worden, laat mij maar zachtjes dood gaan, dat is iets wat Spijker echt niet kent en herkent…

De derde week is aangebroken dus we gaan er van uit dat het nu iedere dag weer wat beter gaat.  Zo meteen weer lekker even met de hondjes naar het bos 😃😃

Wordt vervolgd, en lieve mensen, onkruid vergaat niet 💪🏼👍🏼👋🏽👋🏽.