Zo, dit is even geleden zeg… Spijker heeft niet de meeste leuke periode achter de rug, en gelukkig (nou ja…) wel ERRUG leerzaam 😇. De medaille van de ‘alternatieve’ Nijmeegse hangt al weken bij de andere medailles naast ons mam gespijkerd 😀. En eigenlijk ging het daar al een beetje mis…
Grenzen, Spijker, Grenzen, en luister nou eens naar je lijfje 🤔😤.
Ik was “schoon”, ik was ‘klaar’ en ik mocht door met mijn leven. Nou dat ging ik ook doen hoor. Met volle teugen. En op 1 of andere manier was het MIJ allemaal niet overkomen. Een slechte B-film met Spijker in de hoofdrol (nou dat stukje vond ik dan wel leuk, want kan mateloos genieten van aandacht, en toneelspelen lukt dan ook nog wel 🤪) en het was Spijker allemaal overkomen, niet mij… En altijd een stemmetje in het achterhoofd: Realiseer je je wel hoeveel “Geluk” je gehad hebt… Niet meer zeuren, niet meer bij stil staan en Gaan met die Banaan 🍌.
Ik heb alles omtrent de kanker opgepakt, figuurlijk achter in een diepe kast gekwiekt en alles, maar dan ook alles wat ik ook maar kon vinden er voor gezet, om er maar niet meer mee te hoeven dealen. En zo werkt het helaas niet. Bergje te hoog, bergje stort in elkaar, en dan komt het als een lawine over je heen. En dan heb ik nog steeds de keuze, stapel ik de boel weer op, of ga ik er door heen…
Die keuze is in principe voor mij gemaakt, als het ware, omdat ik thuis kwam te zitten met een flinke longontsteking. Pas op de plaats zoals dat heet🤔🤔. En toen door iemand gewezen werd op de serie : “Gevoel voor Tumor”. Echt een geweldige Belgische serie. In 1 adem uitgekeken en zo veel gehuild, gelachen en mee kunnen leven in iemand anders zijn ‘slechte B film’. Een niet te vergelijken situatie en op sommige stukken zo herkenbaar.
Het ‘afstoten’ van mensen die je lief zijn. Niemand hoeft te zien of te merken als het even niet zo goed gaat… Waarom niet Natas? (Dat is het grote verschil, nu is het Natas en geen Spijker meer…..) Ook slechte momenten horen erbij, zolang je er niet in blijft hangen… Ik heb ons pap bijna 3 weken niet gesproken, niet gebeld omdat ik bang was dat ik in tranen uit zou barsten… bang, gewoon bang, wat staat me nu weer te wachten, het zal toch niet… (en 3x is scheepsrecht…).
Mijn leven is voorgoed veranderd. Natuurlijk heb ik gruwelijk veel geluk gehad (dat blijf ik zeggen) EN heb ook een loeizware Chemokuur achter de rug. Het wordt nooit meer zoals het was, EN het hoeft niet perse ‘slechter’ te worden. Qua conditie en herstel ben ik ongeveer weer bij AF, omdat ik gewoon veel te veel gevraagd heb van mijn lichaam. Dus nu starten we weer bij A en vandaar uit langzaam het alfabet af…
