Tussen alle voorbereidingen door, was het moment ook daar dat het voor ons pap niet meer verantwoord was dat hij alleen en zelfstandig zou blijven wonen… Geestelijk gelukkig nog prima bij de tijd, lichamelijk zo hier en daar wat gebreken zal ik maar zeggen 😇😇.

Hij was samen met mijn zus en haar man gaan kijken naar een appartement in een verzorgingstehuis en 3 dagen later of zo kreeg mijn zus een belletje dat er een appartement voor hem beschikbaar was, als hij wilde.

Na overleg, en dus de stap om ‘zijn’ huisje te mogen gaan verlaten, de knoop doorgehakt. Pap, waarom nou nee zeggen, als het er toch aan zit te komen? Nu is er een plekkie, als U nu Nee zou zeggen, wat Uw goed recht is hoor, hoe lang zou het dan duren vóór er weer een plaatsje vrij is??

En nu, ruim 2,5 maand later, was vandaag de dag daar. Het ‘ouderlijk huis’ is LEEG. Met Zusch en broers herinneringen opgehaald, spullen uit gezocht, en er is keihard gewerkt. Iedereen heeft mee kunnen en mogen nemen wat hij/zij graag wilde. Er is geen onvertogen woord gevallen… 45 jaar woongenot, blijdschap en verdriet afgesloten…

Dáág lief huis, thuis voor mij verreweg het langst van alle kinders… dáág huis waar ons Moederke is gestorven 😢. Waar ons pap met een ‘Tarzankreet’ door het bed zakte 🤣🤣. Waar we Sinterklaasavonden gevierd hebben… Ontzettend veel gelachen en soms ook heul veul gehuild. Het is goed zo 💖💖