Sommige dingen zijn zooo vanzelfsprekend, dat het pas opvalt als het niet meer zo goed gaat. Bv opstaan. Normaliter trek ik m’n luiken open, stap uit bed, waggel naar de keuken en zet een bak koffie. Nou is het wakker worden, niet meteen uit bed, want dan stuiter ik om. Gaan zitten, even wachten, beentjes over de rand, weer even wachten, anti-omvalwieltjes grijpen en naar de kamer snel op een stoel. 😳😳 Zo bizar, dat verschil met pakweg 2 weken geleden 😢.

En zo kan ik nog wel even door gaan. Ik probeer me daar niet te veel aan te ergeren en dat lukt ‘bijna’… Gelukkig krijg ik langs alle kanten hulp hoor, dus wil ook niet mopperen.
Gisreren hebben ze een douchestoel gebracht en vanochtend zou ik dus lekker kunnen douchen. Ik dacht dat de thuishulp zou komen tussen kwart voor 8 en kwart voor 9. Om 10 uur was er nog niemand. Toen was ik wel even in paniek en dacht dat ze me vergeten waren. En douchen ging ik doen, hoe dan ook. Staat er om 10 over 10 een hele lieve jonge dame voor de deur die me kwam helpen. Dikke tranen bij Spijker want het was even te veel. Heerlijk gedoucht en ik stond gewoon pas om 10 uur op de planning… Ik had een appje kunnen downloaden en dan had ik dat ook geweten 😳🥴🥴.

Die ‘afhankelijkheid’ daar vind ik wat van, en niet zo’n beetje ook… De rest van de dag de energie gewoon OP… Vanmiddag even een uurtje op bed gelegen (dan ben je net 55 hé, en dan kan je ‘s middags je bed op 🥴)

Binnenkort krijg ik ook hulp in de huishouding en zag daarstraks zo her en der een spinnenragje hangen. Nou hebben Paula en Rianneke al kneiter hard gewerkt hier binnen hoor, en als ik die dingen eenmaal zie hangen dan gaan ze ook weg. Dus Spijker loopt met haar anti-omvalwieltjes en een ragenbol door haar huisje. Ziet er uit als ringsteken zonder ponypaard 🤣🤣🤣. Ik loop 1 rondje en het is weer klaar hé. Uurtje pauze en nog een rondje… (Heb toch heel de dag de tijd 😇).

Zo maken we er maar het beste van en dan lees ik nog op Facebook dat Corona niet meer bestaat… tttsssss, nou ze mogen me bellen hoor…