Had gisteren m’n Zusch aan de telefoon, want haar man was jarig. Die was toevallig bij ons pap op bezoek en toen viel hier een Heule leuke verrassing op de deurmat 😇💖.

Een ‘extra’ medaille 🥇, en Spijker is DOL op medailles ☺️. Dus links naast ons Moederke hangt ie nu te prijken 💪🏼🥾. (Weet eigenlijk nog niet waar ik nou trotser op ben 🙃)

En wat is dat Elfsteden kruisje eigenlijk een klein dinkie hé 🤣. Daar loop je je dan het snot voor de oogjes voor. En eerlijk is eerlijk, zou het zo weer doen, nou ja, nu niet meteen, en NOOIT meer ongetraind en de meeste pijntjes zijn eigenlijk al weer vergeten. Nou ja, door mijn brain dan, mijn lijfje denkt daar heel anders over…

De scheenbeentjes zijn en blijven ontploft 🥴. Schoenen kunnen weer aan, voetjes herstellen zich keurig 💪🏼. En heb erg last van m’n ribben aan de linkerkant. (Heb onderste boven in een afvalbak gehangen om een shagbuil te ‘redden’ 🤪🤪🤪). Kan niet door ademen en niet uit hoesten, dus toch maar even richting HA. Blijk ik gewoon koorts te hebben, terwijl ik me op zich prima voel. Ontstekingswaarde keurig <5, dus gewoon reactie op de inspanning.

En er blijft idd wel slijm in de longetjes zitten dus de eerste (en ik hoop de laatste voorlopig) prednison kuur is weer een feit 😳😖.
En nogmaals, zou het zo weer doen, heb er geen seconde spijt van. Wel even de tijd nemen om te herstellen.

(En eerlijk is eerlijk, heb niemand gezien die ‘ongeschonden’ uit de strijd is gekomen. We hadden zo ongelofelijk pech met het weer 💨💦)