Apeldoorn zit erop. De week vakantie al weer voorbij, en ik heb genoten van de eerste tot de laatste minuut.
Het ‘lopen’ ging wonderwel goed, iedere dag de 12 km fluitend afgelegd (nou ja, eigenlijk meer met het nummer van Jan Smit in mijn hoofd 🤔🙄🙄). Geen nadelige gevolgen van de narcose, geen spierpijn, geen last van wat dan ook. Dus met de ‘basisconditie’ zit het gelukkig wel goed.
Wat me wel opvalt is dat ik momenteel een soort van “emotioneel wrak” ben. Bij het minste of geringste zitten de tranen meteen zo hoog, en dat ben ik niet gewend. Bij aankomst vrijdag op de plaatselijke ‘wedren’ werd ik geïnterviewd door de regionale radiozender, en kon meteen niet meer uit m’n woorden komen, zo vlak voor de finish. Had daar een mooi ‘statement’ kunnen maken voor bevolkingsonderzoek en heb beetje lopen stuntelen dat ik 8 weken geleden wel geopereerd ben, en niet verteld waaraan (die interviewer was maar naar mijn benen aan t kijken of ie het litteken kon ontdekken 😎), en mocht ik van de sponsortocht volgend jaar mei een succes willen maken, zit daar nog wel een puntje van verbetering…….
Ook het ophalen van de medaille was weer even een dingetje……. Het ‘kruisje’ van de Nijmeegse 4-daagse in 2017 was heel bijzonder, die heb ik opgedragen aan ons mam ❤️❤️.
Het 2tje van Apeldoorn is misschien nog wel bijzonderder…….die is voor ‘ons’. Voor Paula en ondergetekende 💖💖.
We did it meisje……