Moie wat een zomer heeft Spijker achter de rug. En gelukkig dat het weer achter de rug is, en we kunnen weer vooruit gaan kijken 😊. Eén ding wat ik geleerd heb is, stel maar niks uit want voor je het weet staat je hele leven weer op de kop 🙃.

Vanaf afgelopen mei tot afgelopen week in spanning gezeten, stomme kanker. Eerst een controle van de borst die er nog is. En ze ‘zagen’ weer wat. Echo gemaakt en hij kon niks vinden, dus tot volgend jaar maar weer… Dus niet hé, want was dat in 2019 ook niet zo??  In de tussentijd ook ‘vage’ rugklachten, en ik hou niet van ‘vage’ klachten. Rust was het advies van de HA, en na 3 weken nog geen enkele verbetering 😡. Richting fysio en oefeningen mee gekregen en vooral heel veel rust nemen. Ja hoor… ADHD-Spijker en rust… ideale combinatie… NOT.

En als het maar zeer genoeg doet hou zelfs ik op een gegeven moment m’n gemak wel. Lopen ging haast niet, laat staan wandelen. Andere oefeningen mee gekregen want eindelijk zat er wat vooruitgang in en toen kon ik helemaal niet meer op of neer. Toen wist de fysio het ook niet meer… En dan komt het klote stemmetje in het hoofd weer opzetten…”nog wel eens gedacht aan ‘Microcelletjes, Spijker?’ Oh ja… toch maar foto’s laten maken dan… Gelukkig niets op te zien dat wat kleine slijtage, en daar valt goed mee te leven. En rust, rust, rust. Dus na 2 weken het trainings schema gevolgd te hebben lag ik eruit.

In de tussentijd liet de linkerkant me ook niet met rust, dus gevraagd of ik over mocht stappen naar een ander ziekenhuis. De huisarts vond dat maar onzin (mijn eigen lieve vertrouwde huisarts is vanwege gezondheids redenen gestopt met werken, snik…) en toch m’n zin door gedreven. Het ‘oude’ ziekenhuis mag dan alle gegevens doorsturen dus gebeld en gevraagd of ze dat wilde doen. Geen probleem.

En na een week of 4 gebeld of de gegevens aangekomen waren. Ja dat was zo met de opmerking erbij dat er in mei 2022 weer contact opgenomen diende te worden. Uitgelegd dat ik daar niet zo blij mee was, en toen ging alles heel snel. Binnen een week kon ik terecht en ging Spijker even op herhaling… Foto maken, ja hoor, daar was dat dinkie weer. Echo maken en weg was ie weer. MRI laten maken en oncoloog wilde toch graag een punctie laten nemen… ik dacht nog, dat gaat toch niet lukken want op de echo kunnen ze het toch niet vinden. Maar deze meneer wel hoor, meteen… het was een lymfeklier, dat kon hij zien. 2 puncties gedaan zodat hij genoeg materiaal verzameld had en toen begon het spannende wachten.

Op vrijdag punctie laten doen en mocht dinsdag naar oncoloog voor de uitslag, dus allemaal heel erg snel. Tot op zondagavond een andere lymfeklier begon te protesteren en zo groot werd als een kleine knikker. Toen was het echt paniek. Grote paniek… want als ze in m’n lymfeklier onrustige celletjes aantreffen, dan wordt het een ander verhaal… vanaf zondag avond tot dinsdag ochtend is gewoon 1 grote blur. Ben echt nog nooit zo bang geweest…

Gelukkig was alles schoon 😀😀😀, dus toen ook vrijwel meteen besloten om toch nu in november te gaan lopen.

In de tussentijd is Omroep Brabant me vóór en RTL nieuws ook… dus nu kan ik echt niet meer terug. Zo goed als ongetraind ga ik 207 km lopen 👣👣👣