Kuurtje 4 is een feit… 💪🏼👍🏼. De Minions hebben hun intrede gedaan 😎😎.
Vanochtend was wel even raar, want Spijker is absoluut niet fit. Beetje snotterig en maandag heeft toch meer met het kabouterlijfje gedaan dan in eerste instantie gedacht. Ging beetje met angst en beven richting ziekenhuis en de traantjes lieten zich ook niet geheel ende ook terug dringen. Wel een super lieve verpleger… Het infuus wilde dus ook niet zonder slag of stoot, dus de hand van Paula zou zo maar eens hier en daar een blauw plekje kunnen hebben 🤭. Maar eenmaal gestart liep het wel vlekkeloos hoor. Alles marcheerde zo naar binnen en we waren zeer op tijd weer klaar.

Nu mag het besef door gaan dringen dat alle ‘bijwerkingen’ die nog gaan komen, echt voor de LAATSTE keer gaan zijn. Het herstel is begonnen en dat is nu nog even wat onwerkelijk. Ik ben ongelofelijk blij en dankbaar 🙏🏽🙏🏽❤️❤️.  En emoties wisselen elkaar heel erg snel af. Ook dat zal er wel bij horen 😉.

Van mijn lief, steun en toeverlaat, mijn ‘allesje’ nog een cadeautje gekregen dat ik ga koesteren.

De enige MINION die ooit lijfelijk IN mijn kabouterpaleisje aanwezig gaat zijn 💝💝. Hij gaat een ere plaats krijgen. 😎

We hebben het gefikst schatje. We zijn er nog niet en nog best een weg te gaan voor we helemaal de ‘oude’ zijn. En het eerste traject zit er toch maar mooi op.

Lieve mensen die deze blog lezen, dank, heel veel dank voor alle lieve woorden, steun, en berichtjes tussen door 🙏🏽🙏🏽🙏🏽💝💝💝. Jullie zijn nog lang niet van me af, want nu gaat het pas gebeuren.

Paula, zonder jou was het Spijker waarschijnlijk niet eens gelukt… 🙏🏽🙏🏽❤️